29 de abril de 2008

Las biaiges dua folhica



Era ua fuolha arrincada
por ua tal rabanada
que bolaba,
rodaba,
beilaba,
mas nun s’assustaba.

L aire assopraba por baixo
i chubie cumo un páixaro
a ua nubre
que l’ancubre
i nun çcubre
adonde se chube.

L aire assopraba porriba
i nun bie por adonde iba,
a rodar,
a gritar,
a chorar:
Ai! Bou-me a matar!

Mas la fuolha era lhebica,
parecie ua prumica:
aparaba,
aterraba,
i çcansaba
se naide la pisaba.

Fracisco Niebro (2001)


25 de abril de 2008

La huorta de ls crabos

*



Por ser mui guapo i defrente,

ten l mundo muita berdade,
mas solo mos damos cuonta
se tubirmos lhibardade:
antre outros ye pedamiego
que aguanta la felcidade.

Fui l 25 d'Abril
algo que lhoubo i agabo,
mas hai muito que passou.
Agora, mirai l que fago:
para que nunca se muorra
to ls dies pongo un nuobo crabo.


24 de abril de 2008

Bolar



(...)

Ua gueibota bolaba, bolaba,

alas de biento, coraçon de mar.

Cumo eilha, somos lhibres,

somos lhibres de bolar.

(...)

Ermelinda Duarte

23 de abril de 2008

RFID




Usada purmeiro na guerra
An abiones armados
Para çcubrir quales éran
Alemanes ou aliados.

No Porto ye un Andante
Bia berde nas portaiges
Brinco de baca amportante
Chip de perros salbaiges.

Ye ua eitiqueta cun pilha
Que n’altemoble colamos
Para façlitar la bida
Se nas portaiges passamos.

Nos quemércios fai pi pi
Quando sálen sin pagar
Cada beç ye más assi
La eitiqueta de l radar.

Cul carrico hás-de passar
Cheno de compras na caixa
Mas nun tenerás de tirar
Café ou chicha ou bolacha.

Son óndias sin lhuç nien son
A ler qualquier quemenéncia
Chama-se Eidenteficaçon
Por Rádio Frequéncia
!


L macaco triteiro i outros bichos pantemineiros

*
Pintura digital de Manuol Bandarra



Siempre a saltar, l macaco

cuidaba que era triteiro,

mas un die perdiu l rabo,

por ser tan pantemineiro.


Dixo ua beç l’alifante,

lhebantando la sue tromba,

pa la formiga gigante:

bamos a ber quien zomba?


Tan prouista era l lhion

que ponie siempre gurbata

i, pa quedar mais pimpon,

traie reloijo na pata.


L burro nunca gustaba

de calçar las ferraduras,

todos ls dies ateimaba

an solo andar a las scuras.


La zebra tirou l pijame,

nunca mais achou la piel,

pus dou cun eilha un anxame

que se puso a fazer miel.


Mas, de todos, era l urso

quien se portaba melhor,

zirrou an tirar un curso

pa se formar an doutor.


Assi, l Zológico andaba

nua grande animaçon,

pus cada bicho puxaba

la sue eimaginaçon.




22 de abril de 2008

Tiempo



L tiempo procurou-le al tiempo

quanto tiempo l tiempo ten

i l tiempo respundiu-le al tiempo

que l tiempo ten tanto tiempo

quanto tiempo l tiempo ten!


La Casa(2)

(cuntinaçon)


La sala tamien era grande. Tenie dous çofás berdes, un çofá grande branco, cubierto por un lençol a las froles azules scuras. Tenie ua mesa redonda adonde comien, dues stantes, ua stante que serbie cuomo sítio pa la telebison, un leitor de cacetes, ua aparelhaige cun muitas cacetes de ls lados i ua lume adonde la mai fazie l quemido. Ls armanos adorában quando chegaba l ambierno, porque assi chegában ls dous çofás para an pie de l lume i la mai fazie-le torradas, i que saborosas éran.
Rodrigo adoraba jogar la bola i fazer çporto, Ferdinando adoraba tamien jogar la bola i andar de bicicleta. Agababa siempre l armano que parecie que era l Ronaldinho, mas Rodrigo dezie que inda tenie que aprender muito.
Un die la prima Luísa dixo-le que íban a nacer uns perricos de la sue perra chamada Pitucha. Rodrigo fui a ber cun Ferdinando, salírun trés perricos. Un morriu-se ne l parto, por esso solo quedórun dous.
Rodrigo pediu-le por fabor para ber se l deixaba quedar cul perrico. La prima Luísa respundiu que si i Rodrigo scolhiu l mais guapo. Cumo nun sabie l que le habie de chamar pediu-le a la sue bó Cremilde i eilha dixo-le para le dar l nome de Bezito, que habie sido l nome dun perro que habien tubido.

Thibaut Almendra Ferreira



La Casa(1)


La casa era l abrigo dua família que bibie ne l Puorto. Éran dous filhos, Rodrigo i Ferdinando. La mai era Margarida i l pai chamaba-se Roberto.
L armano mas bielho era Rodrigo, andaba ne l 6º i Ferdinando andaba ne l 3º. Dambos a dous dában-se bien. Éran ua família normal. Ls filhos eran anteligentes, eiducados. La mai era doméstica i l pai era porsor de Giografie.
La casa era un apartamiento pequeinho. Tenie trés quartos, ua cozina, ua sala, ua çpensa i ua casa de banho.
La casa staba chena de quadros, l que por acaso até cumbinaba cun l branco de las paredes. Quaije todas las debisones tenien quadros.
Ne l quarto de Rodrigo habie quatro quadros, ua cama, ua secretária cun un cumputador porriba i ua jinela. El tenie un quadro que le habie sido oufrecido pula sue tia Genobeba, que era de bordado i dezie alhá la sue data de nacimiento que era l 23 de Abril de 1994. Tenie muitos postres que cumprara nas rebistas. La maiorie éran atrizes i cantoras, cumo por eisemplo: Britney Spires, Avril Lavigne antre outras.
L quarto de Ferdinando era un cachico mais pequeinho. Inda que tubisse muitos jogos passaba ls dies anfilado ne l quarto de Rodrigo.
Rodrigo eirritaba-se tanto que l ponie fuora de l sou quarto, porque era un cacho einerbante ber l armano siempre ne l quarto del.
L quarto de ls pais era grande, tenie ua cama de casal, ua secretária cun un cumputador, dous stantes chenos de libros. A las bezes Rodrigo ponie-se a pensar:
- Mas para que ye que el quier tanto libro? Se calhar nien los debie tener lido todos. Mas nunca le preguntaba al pai.


(cuntina)

21 de abril de 2008

Beilar


Yera ua beç ,
Un gato çapato,
Bigotes de palha, cabeça de rato,
Beila l perro, beila l gato,
Beila l frajon carrapato,
Carrapato, carrapatico
Beila alhá más un cachico!


Las bruxas


A chober

i a relhistrar

i las bruxas

a dançar!



A chober

i a fazer sol

i las bruxas

a quemer pan mol!


Criaçon




A la puorta
D’abó Sabel
L anho anteiro
L rigueiro corrie
Ambaixo la ramanhada
La pita l sou nialeiro fazie
Ua dúzia de piticos
Al mundo eilha amostrou
Sien percisar d’ajuda
De l galho remoucon
Gustában-le ls granicos
Que abó Sabel
Ne l terreiro spargie
Mas nada assi quedaba
Porque la parra
Acerca tamien bibie
N’auga que nun corrie
I muito eilha se regalaba
Ls sous filhos parrecos
Eilha nunca lhargaba
Chafurgában l’auga lhimpa
Sien s’amportar cun nada
L rigueiro quedaba campante
Porque era lhugar d’eileiçon
La mierla fizo l sou niu
Andentro dun silbeiron
Ne l tiempo de criaçon
Ne l aire ls merlicos
Nun querien cunfuson
Ls piticos zgarabatában l chano
N’auga ls parrecos
Cuachában cun paixon
Abó Sabel ajudaba ne l que podie
Puis yá habie sido
L tiempo de sue criaçon


20 de abril de 2008

La Borrona i L Pinzel



La borrona i l pinzel
Ponírun-se a caminar
Anté que diç assi el:
- Al que bamos a pintar?

- Se calha algue frol
ua arbol u algun nino
l ribeiro u anté l sol
las nubres u l camino.

Íban nestas cumbersetas
Dan de caras c’un ganado
De oubeilhas brancas i pretas
A pacer refastelado.

Aspuis de ber tantas quelores
Spargidas por to la parte
Ampeçórun sien temores
A pintar bien i cun arte.

Éran uns uolhos mui grandes
L pelo negro spetado
Las oureilhas bien abiertas
I l nariç mui quelorado.

Cara chena redundica
Que l pinzel torneou
Ne l meio ua bolica
Que la borrona pintou.

La bolica era un lhunar
Que la tinta bien marcou
L dezeinho querie andar
I l garotico era you.


Lápeç de Piedra

L pardal pardo

*




Porque palras, pardal pardo?

Palro i palrarei,

Porque sou l pardal pardo,

Palrador de l rei.




[Çtraba lhénguas ambiado por Zé Chico]


19 de abril de 2008

Choro




Bien cedico
De l sou canastro arrincado
Quaije pula madrugada
Al chichin pa l'arada lhebado.
Mas l nino choraba
Nun suco deitado:
Serie fame?
Nun serie nada...
Mas la mai
Si habie dado la mamada.
L nino nun se calhaba.
Apaziguada la mai nun quedaba:
Ua delor de barriga?
Se fusse an casa,
Cun azeite mórnio atamaba:
Fui siempre remédio
Que Adozinda ousaba.
Por sue mai amentaba,
L nino choraba.
Mai zasperada
Al sou nino ouferecie
Outra mamada.
Bolber para casa
Nun podie sien acabar l'arada:
Spremiu sue teta
Seca staba porque nun botou nada.
Miolho maçcou
Que na cerrona lhebou.
Cumo paixarico
Na boquita del botou
Cumo se fusse bico:
L choro an saluços birou.
Ne l cielo
Las cotobies
Las chelubrinas
Las coquelhadas
Cuntestas cantában
Adozinda assossegaba:
L sou nino l dedico chuchaba.


L Pardal

*
Pintura digital de Manuol Bandarra




L pardal

ye un animal

que nun faç mal

i ten un cantar tal

que faç un chabascal

anfilado ne l miu barandal

a spera que l gato l lhiebe al spital

pus ye alhá que se bende açucre i sal.

Será esto todo berdade ó será que stá todo mal?


Fracisco Niebro (2001)


17 de abril de 2008

La nubre de Lice (2)

(cuntinaçon)


Fui cun nubres i abiones que Lice sonhou to la nuite. Las nubres éran mui brancas i fofas. Eilha abrie la jinela de l arreplano i iba-las agarrando a las ambuças, cumo se fúran algodon an rama. Apuis, l abion aparou anriba dua nubre mui branca i grande i Lice slubiou pa l meio deilha als saltos. A cada brinco que daba afundaba-se na nubre, apuis tornaba a chubir, cada beç mais alto, tan alto que stubo quaije a agarrar ua streilha. Iba a dar un brinco inda mais grande, mas zanquelibrou-se i ampeçou a arrebalar pula nubre al para baixo. Arrebalaba cada beç cun mais fuorça, cun tanta fuorça que yá nun era capaç de respirar. Quando staba a chegar a la punta de baixo de la nubre, ampeçou a gritar mui alto, chena de miedo.

- Lice!, Lice!, sperta que yá ye de die.

Lice abriu ls uolhos sin saber adonde staba. Apuis, mirou pa la mai al sou lhado a rir-se. Eilha riu-se tamien i botou-se fuora de la cama. Purparou-se mui debrebe, zayunou-se i botou-se a fugir par’an ca l abó a cuntá-le que iba a andar de abion.

- I adonde bás?, preguntou-le l abó.

- Bou a ber ls mius primos a Palma.

- Anton, si me bás a traer ua prenda dalhá.

- Bou-te a traer ua prenda mi grande!

- I que bai a ser?

Lice pensou, tornou a pensar i, apuis, dixo-le al abó:

- Bou a lhebar cumigo un filo mui lhargo. Quando fur ne l arreplano, mesmo a passar por an pie dua nubre, abro l bidro de la jinela, prendo-la cul filo i traio-la para ti.

- Essa si ye ua prenda bien grande, dixo-le l abó. Nunca naide me oufereciu ua nubre. Mas tenes de me traer ua nubre de las que bota auga.

- Nó, que essas pésan muito, respundiu-le Lice. Bou-te a traer ua bien fofica, mas que nun tenga auga, senó l abion queda todo molhado.

Al abó dou-le la risa, mas Lice lhougo le tornou a preguntar:

- Abó, series capaç de m’achar un filo al modo para prender ua nubre?

Al abó tornou-le a dar la risa. Apuis, puso-me mi sério, porque, an uitenta anhos que tenie, nunca naide le habie pedido ua cousa tan cumplicada.


Fracisco Niebro (2004)



16 de abril de 2008

Ls bilhós

*
Assador de castanhas






Fui nua manhana frie i gelada de l més de Febreiro. Zé Marcelino inda staba bien andrumenhado. Abaixou las scaleiras cua priessa que nien garoto mordido por bicho. Mas la fugida nun durou muito.
Fui-se a la cozina, ancarrapitou-se nun talho, assomou-se a la malga, i la priessa birou choradeira. Nun berrieiro, chamaba pula mai.
-Ah mai, ls mius bilhós nun stán acá adonde ls poni onte al serano!
La mai, que yá sabie la manha de ls armanos, abanaba la cabeça, cumo quien diç, mais ua beç l mais nuobo fui la bítima. Mimou-lo para l tirar daquel zaspero.
-Mas tu tenes la certeza que los deixeste ende? Nun serie noutra malga?
- Tengo mai, fúrun eilhes outra beç, çcubírun l miu scundideiro.
Zé Marcelino culs sous seis anhos d'eidade, berraba que nin un perdido.
- Pronto nun chores mais, dixo-le sue mai. Calha-te un cachico que you bou a dá-le ua ansinadela, que eilhes nunca mais se ban squecir. Ls tous bilhós bás a tené-los de buolta.
Zé Marcelino, a la nuite, quando assórun las castanhas, negociou culs armanos ls bilhós tirados de la malga. Eisegéncia de sue mai.


Chegada a la lhuna



Stában muitos ancantados
A oubir l rádio a falar
Outros más antressados
An ber la lhuna a brilhar.

Diç qu’era un fogueton
Que los lhebaba anté alhá
Asparecido a un abion
Cume se bien por acá.

Para quien nun sabie ler
Custaba a ancreditar
Que l home cun todo l ser
La lhuna fusse a pisar.

Mas hoije cume se bei
L home bai a todo l lhado
Zde que siga la lei
Que l ouniberso ten dado.

No meio daquel tagalho
Chegando-se más a mi
Bai tiu Antonho Delgado
Atira-me cun esta assi:

- Los lhibros son para ler
I l mundo para ouserbar
Nesso todo stá l saber
Que tu eirás precisar!

Lápeç de Piedra


La nubre de Lice (1)


Lice acabou la purmeira classe. L anho nistante se passou i nun stá cansada nin nada. Sin saber bien cumo, yá sabe ler i screbir. Agora, ampeçórun las férias de berano i yá sinte suidades de la jolda de la scuola. Mas las férias nun son para eilha un porblema, anquanto tubir rue para correr i monhecras ne l quarto para morar. Assi bai passando ls dies, que nun se le dá muito quedar agarrada als lhibros. Ua marie rapaç!, diç la mai.

Todo mudou quando l pai le preguntou se querie ir a ber ls primos a Palma de Maiorca. Al percípio nin querie acraditar, pus éran ls primos que questumában benir a passar las férias para casa deilha.

- I cumo ye que bou par’alhá?

- Bás nun arreplano, que Palma queda nua ilha i hai que atrabessar un cacho de mar, que le cháman Mar Mediterránio, respundiu-le l pai.

- I bou you solica?

- Nó, bás cun tous tios. I quando chegares ls tous primos ban a star a spera de ti ne l campo de abiaçon.

- I quando ye que bou?

- Agora bás-te a la cama que yá ye tarde. Manhana falamos dessas cousas todas.

Nessa nuite a Lice custou-le muito a drumir-se. Era la purmeira beç que iba a andar de abion i nun era capaç de pensar noutra cousa. Inda nin sequiera habie bisto un abion de berdade. Todo l que sabie era de ls ber passar porriba l’aldé, mui altos i pequerrixos, deixando aquel rabo de fumo que mais parecie un modo de ir sumbrando nubres, assi cumo quien arrasca l cielo.

(cuntina)

Fracisco Niebro (2004)




15 de abril de 2008

L que sabe Saramago ?

*



Bien sabe Saramago
l que ye un rei mago
un lago i un bago bien pago
cumo you me chamo Tiago.

I c'un xaramago l que fago ?
Mira, cumo se fura un spárrago,
Come-lo cun sal i bai pa Sayago !



L paçpalhaç i la perdiç sin nariç

*
Pintura digital de Manuol Bandarra




Cumo faç

l paçpalhaç,

bun rapaç?


L que diç

la perdiç,

sin nariç ?


Cumo faç

l paç-palha-ç

sin palha i sin paç?


L que diç

la perdi-ç

se perdi-u l nariç?


Quien ye capaç

de saber l que faç,

cun palha, l paçpalhaç?


Qual ye l juiç

que sabe l calantriç

de la perdiç sin nariç?


Fracisco Niebro (2001)



14 de abril de 2008

Lápeç de Piedra



I dua peinha mi negra
Anterrada nun buraco
Saliu l lápeç i la piedra
Para apagar c’un farrapo.

Cun el screbie i riscaba
No quadradico sien quelor.
L lápeç éran los dedos
De l nuosso cumputador.

I fui l cotico yá rombo
Que un die me dixo assí :
Mesmo al screbir cun botones
Bás-te a acordar bien de mi.

Lápeç de Piedra


Las streilhas d'Alice

*
Pintura digital de Manuol Bandarra


Ls uolhos d’Alice son

dun claro azul sin eigual:

donde póusan bai-se l mal,

quando ríen son claron.



Un die mirou ua streilha

i quedou lhougo ancantada :

d’Alice fui cumbidada

i trouxo l cielo cun eilha.


Fracisco Niebro (2001)



P.S. - Adonde stan ls uolhos d'Alice talbeç tamien ls tous quéden bien. Spurmenta.

13 de abril de 2008

You sei un niu





You sei un niu

de mafalagrifa

cun cinco mafalagrificos;

you iba pa se los tirar

mas la mafalagrifa

querie-me amafalagrifar.



You sei un niu

de mafagafa

cun cinco mafagaficos;

you iba pa se los tirar

mas la mafagafa

querie-me amafagafar.


[Popular. De quando you era garotico.]


12 de abril de 2008

L garoto i l milho




Garoto triste

Anraibado
Inda nun era culpado
Cumo l milho
Saberie un die porque era castigado
Que porqui fui sembrado
Staba a el agora armanado
Cortado antes de spigar
Berde sin granar
Sin bencir assi acabar
Cumo quedar amenudado
Carregaba-lo a peito
Gabielhas a sou jeito
Tamanho nun tenie
Garoto de home fazie
Carga de milho
Por el amaldiçonado
De garoto yá andaba derreado
Que ganhaba star anraibado
Garoto de tino sin ser mimado
Sin medrar cumo l milho
Tenie l çtino traçado



L bolo de l beiso

*

Pintura digital de Manuol Bandarra





Era ua frol tan galana

que ua abeilha

pousou neilha,

lhougo a la purmanhana.


- Mas que bun zayuno achei!

Diç-me frol,

cumo l sol,

cun quanto te pagarei?


- Lhieba-me un beiso acolhá,

al boton

tan pimpon,

que sola nun chego alhá!


Fracisco Niebro (2001)