23 de março de 2009

L LHION I L BOIEIRO

Un boieiro que apacentaba ua buiada perdiu un bitelo. Buscou-lo, por ls alredores sien l’ancuntrar. Anton pormetiu-le a Zeus sacreficar-le un chibo se çcrubrisse quien l habie roubado.
Antrou nun matagal i biu un lhion quemendo l bitelo. Lhebantou assustado las manos al cielo gritando:
- Oh grandioso Zeus, antes pormeti sacreficar-te un chibo se ancontrasse l lhadron; mas agora pormeto-te sacreficar un bui se nun me deixares caer nas garras de l lhadron !

Quando percurares ua soluçon, ten presente que al ancuntrar-la, esta por su beç puode cumbertir-se noutro porblema maior.

20 de março de 2009

LA ÁGUILA DE ALA CORTADA I LA RAPOSA

Cierto die un home caçou ua águila, cortou-le las alas i soltou-la ne l curral junto cun las sues pitas. Pesarosa, l’águila, que fuora poderosa, amarraba la cabeça i passaba sien quemer: sentie-se cumo una raínha ancarcelada.
Passou outro home que la biu, agradou-se deilha i decediu cumpra-la. Arrincou-le las prumas cortadas i deixou-se-las crecer de nuobo. La águila, mal se biu cun las sues alas, alhebantou bolo i acaçou ua lhiebre para se la lhebar, en agradecimiento, al sou lhibertador.
Biu-la ua raposa i ampeçou a acunselha-la para mal deziendo-le:
- Nun le lhiebes la lhiebre al que te lhibertou, lhieba-la antes al que te acaçou; puis l que te lhibertou ya ye bueno sien agradecimiento. Percura antes agradar al outro, nun baia apanhar-te de nuobo i te corte, por i, las alas outra beç.-

Trata siempre cun respeito a tous bienfeitores, i por coutela manten-te loinje de ls malbados que dízen fazer l que ye melhor por cumenéncia.

18 de março de 2009

LA ÁGUILA I L SCARABEILHO

Staba ua lhiebre sendo perseguida por ua águila, i bendo-se perdida pediu ajuda a un scarabeilho, para que la salbara. L scarabeilho pediu a la águila que perdonara a la sue amiga. Mas la águila, çpreziando la ansegnificancia de l scarabeilho, comiu la lhiebre na sue preséncia.
Zde anton, buscando bingar-se, l scarabeilho ouserbaba ls lhugares adonde la águila ponie sous uobos, i fazendo-los rodar, atiraba-los abaixo.
Bendo-se la águila scamugida de l lhugar para adonde quiera que fuora, recurriu a Zeus pedindo-le un lhugar seguro para poner ls sous uobos. Zeus oufreciu-le que ls ponisse ne l sou regaço, mas l scarabeilho, bendo la tática scapatória, fizo una bolica de barro, bolou i deixou-la caer subre el regaço de Zeus. Este lhebantou-se para sacudir aqueilha sujidade, i deitou por tierra ls uobos sin dar de cuonta.
Zde anton, las águilas nun pónen uobos ne l tiempo an que sálen a bolar ls scarabeilhos.

Nunca çprézies l que parece ansigneficante, puis nun hai ser tan fraco que nun puoda fazer-te danho.

14 de março de 2009

O PASTOR A ÁGUIA E O CORVO

L cuorbo
Botando-se zde l cielo, ua águila agarrou un cordeirico.
Un cuorbo biu i tratando de eimitar la águila, botou-se subre un carneiro, mas cun tan mal coincimento dessa arte, que las sues garras se anredórun na lhana, i nien mesmo batendo las sues alas cun toda la fuorça cunseguiu soltar-se.
L pastor bendo l que sucedíe, caçou l cuorbo, i cortando-le las puntas de las alas para que nun bolasse, lhebou-lo als sous ninos.
Preguntórun-le ls sous filhos que classe de abe era aqueilha, i dixo-les:
- Para mí, sólo ye un cuorbo; mas el, cuidaba que era ua águila.

Pon tou çfuorço i dedicaçon para l que realmente stás porparado, nó ne l que nun sabes.

9 de março de 2009

L BUI I L RATO

Un bui fui mordido por un rato i anraibado por la mordedura, tentou caçar l rato. Mas l rato lhougo achou un buraco, onde se scunder.
Anque l bui tenga scabado las paredes con sous cuornos, cansou-se antes que pudiera agarrar l rato, i ponéndo-se de zinolhos, quedou-se a drumir an pie de l buraco.
L rato assomou -se, saliu debagarico, mordiu-lo outra beç, i tornou pal buraco. L bui alebantou-se, i nun sabendo que fazer, quedou mui tristico.
Anton l rato dixo: -Ls grandes nin siempre gánhan. Hai momentos an que ls pequeinhos i houmildes son ls mais fuortes para fazer sus açones.

Nunca çprezes l valor de ls pequeinhos.

(Fábula de ESOPO)

8 de março de 2009

La formiga d'ala i la formiga furona


Pintura digital de manuol Bandarra




Staba ua formiga d’ala

a caçuar dua prima

que passaba l die anteiro

a scabar ua ancha sala

i a fazer mui grande rima

al redor de l formigueiro:



- Cuitada de ti, tan triste

ye tue bida a trabalhar

nesses tunes que sfuracas!

Cousa mais guapa yá biste

do que l miu alto bolar

muito por riba las bacas?



I la formiga furona

mui triste cula sue sina

inda mais triste quedaba

cun aqueilha figurona

que nun mexie ua china

i cun nada se relaba.



La formiga d’ala un die

staba an riba dun palhaço

culas sues alas tan chena

que nien biu quien la comie

s’un bichá ó un picanço.

Bendo esto, mui serena,



fui la formiga furona

a correr pa l sou buraco

dezindo cun sues maleitas:

cumo bai la figurona

bolar an tan scuro saco?

Nun hai formigas purfeitas!

Fracisco Niebro

1 de março de 2009

LA NINA

L die staba cralo

L die staba cralo,
L monte cheno de froles;
Los paxaricos cantában
Las sues cantigas d’amores.

La nina apanhaba froles,
I arranjaba sous ramicos,
I cantaba sues cantigas
A par de los paxaricos.

(Francisco Meirinhos – abade de Ablanoso i natural de San Martino)


La nina apanhaba froles