25 de janeiro de 2009

Las biaiges dua folhica

Folhicas que yá fazírun la sue biaige [Retrato de Carlos Ferreira]


Era ua fuolha arrincada
por ua tal rabanada
que bolaba,
rodaba,
beilaba,
mas nun s’assustaba.

L aire assopraba por baixo
i chubie cumo un páixaro
a ua nubre
que l’ancubre
i nun çcubre
adonde se chube.

L aire assopraba po riba
i nun bie por adonde iba,
a rodar,
a gritar,
a chorar:
Ai! Bou-me a matar!

Mas la fuolha era lebica,
parecie ua prumica:
aparaba,
aterraba,
i çcansaba

se naide la pisaba.


Fracisco Niebro

3 comentários:

Unknown disse...
Este comentário foi removido pelo autor.
Unknown disse...

Guapo poema, para muitos pensáren que mesmo las folharascas nun se dében pisar, porque yá fúrun fuolhas que mos dórun oucigénio para bibir.
Abraço

Ana disse...

Puis you gusto deste sou poema, Fracisco Niebro, cumo tamien de l retrato de Carlos.
Felcidades para ls dous.