16 de dezembro de 2009

LA MAGOA DE LA RITA


Tengo ua magoa cumigo
Eiqui drento de l miu peito
Porque beio cun tristeza
Que naide me ten respeito

A las bezes la mie mestra
Quando stá ampertinente
Diç-me assi, oh! Garota
Tamien yá quieres ser giente

Outras bezes an cumbersa
Quiero meter l guedelho
Bózia lhougo mie mai
Calha-te alhá sou fedeilho

Manda-me calhar l bico
Que baia tratar doutro ouficio
Ls mius armanos dizan a rir
Yá quier dar leis, houspício

Miu pai que bien cunheço
Que sou muito sue amiga
Tamien nun poupa a dezier
Yá ten catárro la furmiga

I la criada de la casa
Que grande raiba me mete
Nunca me chama senhora
Ye, siempre sou pibete

Por isso you m´anraibo
Ando nun nerboso cunstante
Anton para se ser giente
Ye perciso ser gigante

Ensinórum-me uas ties
Quando falaba cun eilhas
Que nun se medie l burro
Pulas sues grandes ourelhas

Sou pequeinha si, mas sou giente
Nun sou houspício,,nien pirralho
Sou giente, bós bien bedes
Yá bos mostrei quanto balho


José António Esteves

1 comentário:

Adelaide Monteiro disse...

Un poema mui guapo, tiu Zantonho.
Ye bien berdade, nun se mide l burro pulas oureilhas, nien la giente pula altura.
Beisicos

Adelaide