19 de abril de 2008

Choro




Bien cedico
De l sou canastro arrincado
Quaije pula madrugada
Al chichin pa l'arada lhebado.
Mas l nino choraba
Nun suco deitado:
Serie fame?
Nun serie nada...
Mas la mai
Si habie dado la mamada.
L nino nun se calhaba.
Apaziguada la mai nun quedaba:
Ua delor de barriga?
Se fusse an casa,
Cun azeite mórnio atamaba:
Fui siempre remédio
Que Adozinda ousaba.
Por sue mai amentaba,
L nino choraba.
Mai zasperada
Al sou nino ouferecie
Outra mamada.
Bolber para casa
Nun podie sien acabar l'arada:
Spremiu sue teta
Seca staba porque nun botou nada.
Miolho maçcou
Que na cerrona lhebou.
Cumo paixarico
Na boquita del botou
Cumo se fusse bico:
L choro an saluços birou.
Ne l cielo
Las cotobies
Las chelubrinas
Las coquelhadas
Cuntestas cantában
Adozinda assossegaba:
L sou nino l dedico chuchaba.


1 comentário:

Fracisco Niebro disse...

Guapo i emocionante, Faustino.
Poniste nesse poema un mundo, ua bida i un tiempo. Cumo you le questumo chamar, «L tiempo de l chinchin».

Parabienes