29 de abril de 2008

Las biaiges dua folhica



Era ua fuolha arrincada
por ua tal rabanada
que bolaba,
rodaba,
beilaba,
mas nun s’assustaba.

L aire assopraba por baixo
i chubie cumo un páixaro
a ua nubre
que l’ancubre
i nun çcubre
adonde se chube.

L aire assopraba porriba
i nun bie por adonde iba,
a rodar,
a gritar,
a chorar:
Ai! Bou-me a matar!

Mas la fuolha era lhebica,
parecie ua prumica:
aparaba,
aterraba,
i çcansaba
se naide la pisaba.

Fracisco Niebro (2001)


Sem comentários: