16 de abril de 2008

La nubre de Lice (1)


Lice acabou la purmeira classe. L anho nistante se passou i nun stá cansada nin nada. Sin saber bien cumo, yá sabe ler i screbir. Agora, ampeçórun las férias de berano i yá sinte suidades de la jolda de la scuola. Mas las férias nun son para eilha un porblema, anquanto tubir rue para correr i monhecras ne l quarto para morar. Assi bai passando ls dies, que nun se le dá muito quedar agarrada als lhibros. Ua marie rapaç!, diç la mai.

Todo mudou quando l pai le preguntou se querie ir a ber ls primos a Palma de Maiorca. Al percípio nin querie acraditar, pus éran ls primos que questumában benir a passar las férias para casa deilha.

- I cumo ye que bou par’alhá?

- Bás nun arreplano, que Palma queda nua ilha i hai que atrabessar un cacho de mar, que le cháman Mar Mediterránio, respundiu-le l pai.

- I bou you solica?

- Nó, bás cun tous tios. I quando chegares ls tous primos ban a star a spera de ti ne l campo de abiaçon.

- I quando ye que bou?

- Agora bás-te a la cama que yá ye tarde. Manhana falamos dessas cousas todas.

Nessa nuite a Lice custou-le muito a drumir-se. Era la purmeira beç que iba a andar de abion i nun era capaç de pensar noutra cousa. Inda nin sequiera habie bisto un abion de berdade. Todo l que sabie era de ls ber passar porriba l’aldé, mui altos i pequerrixos, deixando aquel rabo de fumo que mais parecie un modo de ir sumbrando nubres, assi cumo quien arrasca l cielo.

(cuntina)

Fracisco Niebro (2004)




Sem comentários: