16 de abril de 2008

Ls bilhós

*
Assador de castanhas






Fui nua manhana frie i gelada de l més de Febreiro. Zé Marcelino inda staba bien andrumenhado. Abaixou las scaleiras cua priessa que nien garoto mordido por bicho. Mas la fugida nun durou muito.
Fui-se a la cozina, ancarrapitou-se nun talho, assomou-se a la malga, i la priessa birou choradeira. Nun berrieiro, chamaba pula mai.
-Ah mai, ls mius bilhós nun stán acá adonde ls poni onte al serano!
La mai, que yá sabie la manha de ls armanos, abanaba la cabeça, cumo quien diç, mais ua beç l mais nuobo fui la bítima. Mimou-lo para l tirar daquel zaspero.
-Mas tu tenes la certeza que los deixeste ende? Nun serie noutra malga?
- Tengo mai, fúrun eilhes outra beç, çcubírun l miu scundideiro.
Zé Marcelino culs sous seis anhos d'eidade, berraba que nin un perdido.
- Pronto nun chores mais, dixo-le sue mai. Calha-te un cachico que you bou a dá-le ua ansinadela, que eilhes nunca mais se ban squecir. Ls tous bilhós bás a tené-los de buolta.
Zé Marcelino, a la nuite, quando assórun las castanhas, negociou culs armanos ls bilhós tirados de la malga. Eisegéncia de sue mai.


2 comentários:

Fracisco Niebro disse...

Oulá Faustino,

Nun sei l que se passou cul assador cheno de belhós. Torna-lo alhá a poner se fazes fabor.

Fracisco Niebro disse...

Oubrigado, Faustino